Het einde van het begin

Dit is een pittige. Vaak denk ik aan het ontstaan van alles, het begint (volgens de wetenschap) met een enorme knal en dan wordt gas een vaste vorm, en ontstaan er sterren en planeten en uiteindelijk is daar de mens. En de mens gaat uitleggen wat er precies is gebeurt tijdens die knal. Als je er goed over nadenk is dit wel heel vreemd. Uit het niets komt dan iets, en die verklaard dat er uit niets iets komt. Ik blijf in dat cirkeltje, en ik kom daar niet uit. Hoe kan het niets iets verklaren. Ik loop het even in vogelvlucht door. In het begin was er niks (singulariteit), geen tijd geen ruimte. Ineens “beng” ontstaat er tijd en ruimte. De ruimte wordt gevormd door tijd. Het hele heelal komt voort uit niets, althans wat wij niet kunnen verklaren. Er worden sterren gevormd en sterrenstelsels, uiteindelijk planeten. Op één planeet ontstaat er leven dat uiteindelijk door evolutie wordt gevormd tot mens. Deze mens gaat uitzoeken waarom hij er is, en gaat terug naar het begin om zichzelf te verklaren. Ondertussen is de mens zelf bezig zichzelf te vernietigen, wat misschien een onderdeel is van het totale plaatje, somber klinkt het wel want we hebben een zelfvernietigende opgave lijkt het nu. Wat zou de volgende stap kunnen zijn ? De mensheid verdwijnt en het heelal verdwijnt, en uiteindelijk is er weer niets, of alles begint weer opnieuw of misschien wel nooit meer. Dat is één van de scenario’s. Wat ook een scenario kan zijn is het volgende, het heelal heeft de mens geschapen om zichzelf te begrijpen, er vanuit gaande de het heelal een energie vorm is dat een statische entiteit blijft zonder de mens. We zijn dan feitelijk een ervaring en het heelal is een ervaring en voor de oerknal was ook ervaring. Dus je kan alleen jezelf begrijpen door de ander, dus het heelal heeft de mens geschapen om zichzelf te begrijpen. Dat zou betekenen dat het heelal kan leren, of anders gezegd, dat er een kracht (noem het God of goden) is die er altijd was en door de mens leert dat hij bestaat. Dus God bestaat door de mens, ook al geloof je niet in een God. Theologisch een mooi uitgangspunt, dat God bestaat zonder religie en je hoeft er niet in te geloven en kan wel bestaan. Als ik God weglaat zou het een al omvattende energie moeten zijn dat alles verbind. Alle atomen, neuronen, quantum’s enz is één matrix van verbindingen en we hebben onszelf geschapen tijdens de oerknal.
Het laatste scenario kan zijn dat dit alles zomaar toeval kan zijn en dat we meer waarde er aan geven dan dat er is, terwijl wij er gewoon zijn, zonder enige redenen. We gaan ergens naar toe wat niet vast ligt, en eindigen uiteindelijk weer terug bij het begin wat niet vast ligt.